که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو

بجنب چین سر زلف عنبر افشانت

فغان ز دیده که آب رخم برود بداد

ز چشم ما به جز از خون دل چه می جوئی

کنون که دامن صحرا پر از گل سمنست

کجا چو زلف کژش هندوئی بدست آید

چو آن صنوبر طوبی خرام من برخاست

اگر نه سجده برد پیش چشم جادویش

کدام ابر شنیدی بگوهر افشانی