زبان خامه نتواند حدیث دل بیان کردن

در آن حضرت که باد صبح گردش در نمی یابد

شبان تیره از مهرش نبینم در مه و پروین

مرا ماهیت رویش چو شد روشن بدانستم

چو در لعل پریرویان طمع بی هیچ نتوان کرد

کمر موی میانش را چنان در حلقه آوردست

بر غم دشمنان با دوست پیمان تازه خواهم کرد

در آن معرض که جان بازان بکوی عشق در تازند

کسی کش چشم آهوئی به روباهی بدام آرد

چو از آه خدا خوانان برافتد ملک سلطانان

ز باغ و بوستان چون بوی وصل دوستان آید

بگوئید آخر ای یاران بدان خورشید عیاران

جهان بر حسن روی تست و ارباب نظر دانند

اگر خواجو نمی خواهی که پیش ناوکت میرد