خویش را در کوی بیخویشی فکن

جرعه ئی برخاک می خواران فشان

هر کرا دادند مستی در ازل

مرغ نتواند که در بندد زبان

باد اگر بوی تو بر خاکم دمد

از تنم جز پیرهن موجود نیست

آنچنان بدنام و رسوا گشته ام

سر عشق از عقل پرسیدن خطاست

جز میانش بر بدن یک موی نیست

باغبان از نالهٔ ما گومنال

معرفت خواجو ز پیر عشق جوی