ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن

دلدار مرا با من دلسوخته بگذار

گر مرتبهٔ یار ز بیگانگی ماست

بر رهگذرت دنیی و دین دانه و دامست

گر باده پرستان همه از میکده رفتند

آنرا که بود برگ گل و عزم تماشا

چون مار سر زلف تو زد بر دل ریشم

گنجست غم عشقت و ویران دل خواجو