بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن

قلم پوشیده می رانم که اسرارم نهان ماند

مزن بلبل دم از نسرین که در خلوتگه رامین

مگو از دنیی و عقبی اگر در راه عشق آئی

ورع یکسو نهد صوفی چو با مستان در آمیزد

مراد از زندگانی چیست روی دلبران دیدن

اگر لیلی طمع بودش که حسنش جاودان ماند

هواداران بسی هستند خورشید درخشانرا

نگفتی بارها خواجو که سر در پایش اندازم