نظر بر طلعت فرخنده فالان

که می نشکیبم از صاحب جمالان

چو درویش از در دریا نوالان

چو وحشی شد شکار کوه مالان

بنالد از فغانم کوه نالان

بچشم منقصت صاحب کمالان

دل مردم کند یکباره نالان

که در تابند ازو آشفته حالان

که کبکان دری در چنگ دالان

بهر بازی ز صید خسته بالان

مگر برآهوی چشم غزالان