در تابم از دو هندوی آتش پرستشان

ز مشک سوده سلسله بر مه نهاده اند

برطرف آفتاب چه در خور فتاده است

از حد گذشته اند بخوبی و لطف از آنک

مسکین دلم که بلبل بستان شوق بود

نعلم نگر که باز برآتش نهاده اند

صاحبدلان که بی خبرند از شراب شوق

یاران ز جام بادهٔ نوشین فتاده مست