ای نسیم سحری بوی بهارم برسان

حلقهٔ زلف دلارام من از هم بگشای

تار آن سلسلهٔ مشک فشان بر هم زن

گرت افتد به دواخانهٔ وصلش گذری

دم بدم تا کنمش بر ورق دیده سواد

تا دهم بوسه و بر بازوی ایمان بندم

پیش از آن کز من دلخسته نماند دیار

چون بدان بقعه رسی رقعهٔ من در نظر آر

گر بخمخانهٔ آن مغبچه ات راه بود

دارد آن موی میان از من بیچاره کنار

دل خواجو شد و بر خاک درش کرد قرار