باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمدیم

گر بدامن دوستان گل می برند از بوستان

آستین افشان برون رفتیم چون سرو از چمن

همچو گل یک سال اگر کردیم غربت اختیار

از میان بوستان چو بید اگر لرزان شدیم

چشم روشن گشته ایم اکنون که بعد از مدتی

جان ما گر ما برفتیم از سر پیمان نرفت

گر پریشان رفته ایم اکنون تو خاطر جمع دار

صبر در کرمان بسی کردیم خواجو وز وطن