آنکه لعلش عین آب زندگانی یافتیم

راستی را پیش آن قد سهی سرو روان

کار ما بی آتش دل در نگیرد زانکه ما

گر چه رنگ عاشقان از غم شود چون زعفران

خسروان گر سروری در پادشاهی می کنند

اهل معنی از چه رو انکار صورت کرده اند

ما اگر پیرانه سر در بندگی افتاده ایم

جامهٔ صوفی بگیر و جام صافی ده که ما

رفتن دیر مغان خواجو بهنگام صبوح