نیست بی روی تو میل گل و برگ سمنم

منکه در صبح ازل نوبت مهرت زده ام

جان من جرعهٔ عشق تو نریزد بر خاک

گر مرا با تو بزندان ابد حبس کنند

بار سر چند کشم بی سر زلفت بردوش

چون سر از خوابگه خاک برآرم در حشر

آخر ای قبله صاحب نظران رخ بنمای

بر تنم یک سر مو نیست که در بند تو نیست

پیرهن پاره کنم تا تو ببینی از مهر

بسکه می گریم و بر خویشتنم رحمت نیست

چون کنم وصف شکر خندهٔ شور انگیزت

چون حدیث از لب میگون تو گوید خواجو