101
غزل شمارهٔ ۶۶
یاد باد آن روز کز لب بوی جان می آمدت
خط بسوی خاور از هندوستان می آمدت
هر زمان از قلب عقرب کوکبی می تافتت
هر نفس سنبل نقاب ارغوان می آمدت
چون خدنگ چشم جادو می نهادی در کمان
ناوک مژگان یکایک برنشان می آمدت
چون ز باغ عارضت هر دم بهاری می شکفت
هر زمان مرغی بطرف گلستان می آمدت
در چمن هر دم که چون عرعر خرامان می شدی
خنده بر بالای سرو بوستان می آمدت
چون جهان را برخ آرام جان می آمدی
از جهان جان ندا جان و جهان می آمدت
در تکلم لعل شیرینت چو می شد در فشان
چشمه های آب حیوان از دهان می آمدت
چون میان بوستان از دوستان رفتی سخن
گاه گاهی نام خواجو بر زبان می آمدت