قتیل غمزهٔ خونخوار ناتوان تو باشم

ورم به تیر زنی ناظر کمان تو باشم

بدان امید که مرغی ز آشیان تو باشم

ببوی آنکه گیاهی ز بوستان تو باشم

براستان که همان خاک آستان تو باشم

هنوز سوخته آتش سنان تو باشم

تو پادشاهی و آیم که پاسبان تو باشم

درای راه نوردان کاروان تو باشم

چو موی گردم از آنرو که چون میان تو باشم

چگونه شکر نگویم که در زمان تو باشم

بخاک راه نیرزم اگر نه زان تو باشم