روزی به سر کوی خرابات رسیدم

از چشم بشد ظلمت و سرچشمهٔ خضرم

نقش دو جهان محو شد از لوح ضمیرم

در لعل لبش یافتم آن نکته که عمری

تا شیشهٔ خودبینی و هستی نشکستم

ساکن نشدم در حرم کعبهٔ وحدت

با من سخن از درس و کتب خانه مگوئید

ایمان چه دهم عرض چو در کفر فتادم

تسبیح بیفکندم و ناقوس گرفتم

بردار شدم تا بدهم داد انا الحق

خواجو بدر دیر شو و کعبه طلب کن