رخشنده تر از مهر رخش ماه ندیدم

عمریست که آن عمر عزیزم بشد از دست

دل خواسته بود از من دلداده ولیکن

آتش زدم از آه درین خرگه نیلی

تا در شکن زلف سیاه تو زدم دست

در مهر تو همره به جز از سایه نجستم

دلگیرتر از چاه زنخدان تو بر ماه

آشفته تر از موت که بر موی کمر گشت

از خرمن سودای تو سرمایهٔ خواجو