ز لعلم ساغری در ده که چون چشم تو سرمستم

کنون کز پای می افتم ز مدهوشی و سرمستی

اگر مستان مجلس را رعایت می کنی ساقی

منه پیمانه را از دست اگر با می سری داری

مریز آب رخم چون من بمی آب ورع بردم

اگر من دلق ازرق را بمی شستم عجب نبود

چه فرمائی که از هستی طمع برکن که برکندم

اسیر خویشتن بودم که صید کس نمی گشتم

مبر آبم اگر گشتم چو ماهی صید این دریا

خیال ابرویت پیوسته در گوش دلم گوید

چو باد از پیش من مگذر وگر جان خواهی از خواجو