بسکه مرغ سحری در غم گلزار بسوخت

حبذا شمع که از آتش دل چون مجنون

دیشب آن رند که در حلقهٔ خماران بود

ایکه از سر انا الحق خبری یافته ئی

تو که احوال دل سوختگان میدانی

صبر بسیار مفرمای من سوخته را

زان مفرح که جگرسوختگان را سازد

داروی درد دل اکنون ز که جویم که طبیب

تاری از زلف تو افتاد به چین وز غیرت

بلبل سوخته دل را که دم از گل میزد

اگر از هستی خواجو اثری باقی بود