ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده خم

گر دلم باک ندارد ز غم عشق چه باک

هم دل گرم گرم نیست درین ره همدل

پیش چشمم ز حیا آب شود چشمهٔ نیل

ای بصد وجه رخ خوب تو وجهی ز بهشت

چون کنم وصف جمالت که دو رویست ورق

از تو چون صبر کنم زانکه نگردد ممکن

خیز خواجو که چو پرگار به سر باید گشت