هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل

ای خادم یاقوت لب لعل تو لؤلؤ

تا کی کند آن غمزهٔ عاشق کش معلول

گر نرگس مستت نکند ترک تعدی

شرح شکن زلف تو بابیست مطول

آن صورت آراسته را بیش میارای

محمل مبر از منزل احباب که ما را

المغرم یستغرق فی البحر غریقا

هر لحظه که خاموش شود ماه مغنی

ای آنکه جمال از رخ زیبای تو جزویست

بر باد هوا باده مپیمای که خواجو