تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد

از دست تو فردا بروم داد بخواهم

بی شکر شیرین تو در درگه خسرو

گر زانک بپای علمم راه نباشد

تا چند کنم ناله و فریاد که در شهر

هر چند که سر در سر دستان تو کردیم

از خاک سر کوی تو چون دور فتادم

زینسان که به غم خوردن خواجو شده ئی شاد