زهی گرفته خور از طلعت تو فال جمال

نوشته منشی دیوان صنع لم یزلی

خیال روی تو تا دیده ام نمی رودم

چو روشنست که هر روز را زوالی هست

کسی که نیست چو من تشنهٔ جمال حرم

هوای یار همائی بلند پروازست

خرد چو دید که خواجو فدای او شد گفت