باز برافراختیم رایت سلطان عشق

ملک جهان کرده ایم وقف سر کوی یار

از سرمستی کشیم گرده رهبان دیر

جان چه بود تا کنیم در ره عشقش نثار

عقل درین دیر کیست مست شراب الست

جان که بود تشنه ئی برلب آب حیات

سر نکشد از کمند بستهٔ زنجیر مهر

سیر نگردد به بحر تشنهٔ دریای وصل

چون بقیامت برم حسرت رخسار دوست

صد ره اگر دست مرگ چاک زند دامنم

کی بنهایت رسد راهروانرا سلوک

مرغ سحرخوان دل نعره برآرد ز شوق

گر چو قلم تیغ تیز بر سر خواجو نهند