شمیم باغ بهشتست با نسیم عراق

برون ز خامه که او هم زبان بود ما را

ترا بقتل احبا مواخذت نکنند

کجا رسد بکمندت که لاشه ئی که مراست

درآن زمان که بود قالبم عظام رمیم

بتلخی ار چه بشد خسرو از جهان او را

تو آفتاب بلندی ولی برون ز زوال

دلم ز بهر چه با طره تو بندد عهد

کسی که سرور جادوگران بود پیوست

ترا که این همه قول مخالفست رواست

نوازشی بکن از اصفهان که گشت روان

کمال رتبت خواجو همین قدر کافیست