پرده از رخ بفکن ای خود پردهٔ رخسار خویش

برسر بازار چین با سنبل سوداگرت

نرگس بیمار خود را گاه گاهی باز پرس

چون نمی بینی کسی که جز تو می گوید سخن

ایکه در عالم بزیبائی و لطفت یار نیست

ما بچشم خویش رخسار تو نتوانیم دید

کار ما اندیشهٔ بی خویشی و بی کیشی است

خویش را خواجو شناسد گر چه او را قدر نیست

چون ز خویش و آشنا بیگانه شد باشد غریب