طره مشکین نباشد بر رخ جانان غریب

ای که گفتی گرد لعلش خط مشگین از چه روست

گر بنالم در هوای طلعتش عیبم مکن

سنبلش بی وجه نبود گر بود شوریده حال

ور دلم در چین زلفش بس غریب افتاده است

برغریبان رحمت آور چون غریبی در جهان

چشم مستت گر بریزد خون هر بیچاره ئی

گر به شمشیرم کشی حکمت روان باشد ولیک

در رهت خواجو بتلخی جان شیرین داد و رفت