که جز او کیست که برخورد ز سیمین بدنش

آن ندارد ز لطافت که در آن جامه تنش

بو که معلوم شود صورت احوال منش

یا ز بستان ارم نفحهٔ بوی سمنش

حبذانکهت انفاس نسیم چمنش

چو نسیم سحری بر خورد از نسترنش

زانکه دانم که نگنجد سخنی در دهنش

هیچکس نیست که یکبار بگوید مزنش

می چکد هر نفسی آب حیات از سخنش