ز هیچکس نشنیدم دقیقه ئی چومیانش

نمی رسد خرد دوربین بکنه بیانش

بخندهٔ نمکین پسته کم بود چو دهانش

چنین که خون سیه می رود ز تیغ زبانش

ولی چه سود که سلطان چه غم بود ز شبانش

چرا که بحر مودت نه ممکنست کرانش

برون رود ز دل اندیشهٔ زمین و زمانش

که بوستان وجودم نماند آب روانش

برآور از دل و در دم بسمان برسانش