سرو را پای به گل می رود از رفتارش

راهب دیر که خورشید پرستش خوانند

هر کرا عقل درین راه مربی باشد

قرص خورشید ز روی تو به جائی ماند

سر زلف تو ندانم چه سیه کاری کرد

دلم از زلف تو چون یک سر مو خالی نیست

یادگار من دلخسته مسکین با تو

باغبانرا چه تفاوت کند ار بلبل مست

گوش کن نغمه خواجو که شکر می شکند