ای مرغ خوش نوا چه فرو بسته ئی نفس

چون نغمه ساز گلشن روحانیان توئی

تا کی درین مزابل سفلی کنی نزول

اهل خرد متابعت نفس کی کنند

تنگ شکر بریزد ازین بوم شوره ناک

در راه مهر نیست به جز سایه همنشین

مستعجلی و روی بگردانده از طریق

با برهمن مگو سخن شرع بعد ازین

عمر عزیز چون بهوس صرف کرده ئی

آزاد باش و بندهٔ احساس کس مشو

خواجو ترا چو ناله به فریاد می رسد