این غزل یک دو نوبت از سرسوز

کای گل تازه روی خندان لب

گر بدانستمی که فرقت تو

از تو خالی نبودمی یکدم

من چنین از تو دور و بر وصلت

در دلم زان دراز سوختنیست

گل بخندید و گفت خامش باش

اگرت هست برگ صحبت ما

برکناری برو چو چنگ بساز

هر که دارد سر محبت تو

وین گهرها که می کند تضمین