دوری از ما مکن ای چشم بد از روی تو دور

بی ترنج تو بود میوهٔ جنت همه نار

بنده یاقوت ترا از بن دندان لؤلؤ

چشمت از دیدهٔ ما خون جگر می طلبد

سلسبیلست می از دست تو در صحن چمن

خیز تا رخت تصوف بخرابات کشیم

از پی پرتو انوار تجلی جمال

هر که نوشید می بیخودی از جام الست

چون مغان از تو بصد پایه فرا پیشترند

ساقیا باده بگردان که بغایت حیف است

حور با شاهد ما لاف لطافت می زد

بینم آیا که طبیبم بسر آید روزی

برو از منطق خواجو بشنو قصهٔ عشق