وهم بسی رفت و مکانش ندید

هرکه در افتاد بمیدان او

دیدهٔ نرگس بچمن عرعری

وانکه سپر شد بر پیکان او

موی چو شد گرد میانش کمر

گر چه ز تنگی دهنش هیچ نیست

عقل چو در حسن رخش ره نیافت

دل که بشد نعره زنان از پیش

این چه طریقست که خواجو در آن