جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید

ای خواجه برو باد مپیمای که بلبل

گفتم که ز من سرمکش ای سرو روان گفت

هر دل که به دستش نبود رشتهٔ دولت

باز آی و بسوی من بیدل نظری کن

صاحب نظر از نوک خدنگ توننالد

چون بلبل دلسوخته را بال شکستند

تا زنده بود شمع صفت بر نکند سر

خواجو ز سفر عزم وطن کرد ولیکن