بیا که بی سر زلفت مرا بسر نشود

اگر بدیده موری فرو روم صد بار

چو چرخم از سر کویت درین دیار افکند

ز بسکه سنگ زنم بی رخ تو بر سینه

ملامتم مکن ای پارسا که از رخ خوب

ز عشق سیمبران هر که رنگ رخساره

کسی که در قلم آرد حدیث شکر دوست

چنین که غرقهٔ بحر خرد شدی خواجو