مرا ز مهر رخت کی ملال خواهد بود

در آن زمان که امید بقا خیال بود

از آنطرف که توئی گر فراق خواهی جست

نظر بفرقت صوری مکن که در معنی

براستان که سرما چنین که در سر ماست

بهر دیار که محمل رود ز چشم منش

چو قطع بعد مسافت نمی دهد دستم

کسی که بر سر کوی تو باشدش حالی

ز قیل و قال گذر کن که در چمن زین پس

بباغ بادهٔ گلگون چرا حرام بود

مکن ملامت خواجو که مهر او هر روز