ساقی سیمبر بیار شراب

مست عشقیم عیب ما مکنید

عقل چون دید اهل میکده را

بی گل روی او چرا یکدم

همچو خالش که دید در بستان

چشم او جز بخواب نتوان دید

لب و گفتار و زلف و عارض اوست

همچو چشمش کسی نشان ندهد

در غریبی شکسته شد خواجو