بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند

گر کسی گفت که چون قد تو سروی برخاست

چو تو برخیزی و از ناز خرامان گردی

هیچکس با تو زمانی بمراد دل خویش

دمبدم مردمک چشم من افشاند آب

بر فروزد دلم از نکهت انفاس نسیم

تو مپندار که دور از تو اگر خاک شوم

من بشکرانهٔ آن از سر سر برخیزم

عقل باور نکند کان شه خوبان خواجو