چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند

می کشند از پی خویشم که بزاری بکشندم

صبر تلخست و طبیبان ز شکر خندهٔ شیرین

ایکه بر خسته دلان می گذری از سرحشمت

گر توانی بعنایت نظری کن که ضعیفان

چه تمتع بود ارباب کرم را ز تنعم

بجز از مردمک دیده اگر تشنه بمیرم

آنچنان بستهٔ زنجیر سر زلف تو گشتم

عارفان تا که به جز روی تو در غیر نبینند

جز میانت سر موئی نشناسیم ولیکن

خواجو از مغبچگان روی مگردان که ازین روی