ور سوی کعبه شوم راهب دیرم خوانند

چون شدم کشته ز تیغم به چه می ترسانند

چون سر زلف پریشان تو سرگردانند

کان دو زلف سیهش سلسله می جنبانند

که رقیبان تو دانم که پری دارانند

گر چه از قند تو همچون مگسم می رانند

شمع را شاید اگر پیش رخت بنشانند

زانکه در چشم تو سریست که مستان دانند

آب برخاک سر کوی تو می افشانند

که بصورت همه جسمند و بمعنی جانند

گاه شکر شکنی طوطی خوش الحانند