هیچکس نیست که وصل تو تمنا نکند

هر که سودای سر زلف تو دارد در سر

چشم شوخت چه عجب گر دل مردم بربود

وامق آن نیست که گر تیغ نهندش بر سر

ماه کنعائی ما گو ز پس پرده درآی

عاقبت دود دلش فاش کند از روزن

مرد صاحب نظر آنست که تا جان بودش

آن سهی سرو روان از سر پا ننشیند

مکن اندیشهٔ فردا و قدح نوش امروز

در بهاران که عروسان چمن جلوه کنند

دل کجا برکند از آن لب میگون خواجو