کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند

نه رای آنکه دلم دل ز یار برگیرد

ز روزگار هرآن محنتم که پیش آمد

بیا و بر سر چشمم نشین که در قدمت

بناسزای رقیب از تو گر کناره کنم

اگر ز تربت من سر برآورد خاری

ببوی خال تو جانم اسیر زلف تو شد

خمار می کندم بی لب تو می خوردن

گر از وصال تو خواجو امید برگیرد