69
غزل شمارهٔ ۳۵۲
گل اندامی که گلگون می دواند
بدان نازک تنی چون می دواند
بگاه جلوه از چابک سواری
فرس بر شاه گردون می دواند
مگر خونم بخواهد ریخت امشب
که برعزم شبیخون می دواند
چو گلگون سرشکم مردم چشم
ز راه دیده بیرون می دواند
چنانش گرم رو بینم که چون آب
دمادم تا بجیحون می دواند
برو در خواهد آمد خون چشمم
بدین گرمی که گلگون می دواند
سپهرم در پی خورشید رویان
بگرد ربع مسکون می دواند
چنین کز چشم خواجو می رود اشک
عجب نبود گرش خون می دواند