گویند که صبرآتش عشقت بنشاند

ساقی قدحی زان می دوشینه بمن ده

موری اگر از ضعف بگیرد سردستم

افکند سپهرم بدیاری که وجودم

فریاد که گر تشنه در این شهر بمیرم

گویم که دمی با من دلسوخته بنشین

چون می گذری عیب نباشد که بپرسی

برحسن مکن تکیه که دوران لطافت

دانی که چرا نام تو در نامه نیارم

روزی که نماند ز غم عشق تو خواجو