که مشک و بی زری پنهان نماند

اگر رحمت نماید می تواند

گرم او دل دهد ور جان ستاند

ز شادی جان شیرین برفشاند

بجای چشمه بر چشمش نشاند

تو پنداری که خونش می دواند

که آبی بر لب خشکم چکاند

که یکساعت ز خویشم وا رهاند

بگو خواجو سلامت می رساند