خسرو انجم بگه بام برآمد

صبح جمالش بدمید از شب گیسو

سرو گل اندام سمن عارض ما را

مجلسیان سحری را شب دوشین

چشمهٔ خورشید درخشان مروق

کام من این بود که جان بر تو فشانم

زلف تو چون سلسله جنبان دلم شد

خال تو تا دانه و زلفین تو شد دام

گو برو آرام چو کام دل خواجو