اسیر قید محبت ز جان نیندیشد

غریق بحر مودت ز سیل نگریزد

شکار دانهٔ هستی ز دام سر نکشد

ز های و هوی رقیبان چه غم که شبرو عشق

گرم تو صید شوی گو حسود جان میده

چو گل نقاب برافکند بلبل سحری

ز نوک ناوک چشمت چه غم که در صف عشق

ترا که غارت دل می کنی چه غم ز کسی

کرا به جان جهان دسترس بود هیهات

نسیم باد صبا چون بگل در آویزد

چه سست مهر طبیبی که درد خواجو را