روی نکو بی وجود ناز نباشد

راه حجاز ار امید وصل توان داشت

مست می عشق را نماز مفرمای

مطرب دستانسرای مجلس او را

حیف بود دست شه به خون گدایان

بنده چو محمود شد خموش که سلطان

پیش کسانی که صاحبان نیازند

خاطر مردم بلطف صید توان کرد

کس متصور نمی شود که چو خواجو