چو در گره فکنی آن کمند پر چین را

بانتظار خیال تو هر شبی تا روز

کجا تو صید من خسته دل شوی هیهات

چو روی دوست بود گو بهار و لاله مروی

غنیمتی شمرید ای برادران عزیز

به شعله ئی دم آتشفشان بر افروزم

اگر ز غصه بمیرند بلبلان چمن

بحال زار جگر خستگان بازاری

روا مدار که سلطان ندیده هیچ گناه

مرا بتیغ چه حاجت که جان برافشانم

چرا ملامت خواجو کنی که چون فرهاد