آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد

نافهٔ مشگ ز چین خیزد و آن ترک ختا

دل غمگین مرا گر چه بتاراج ببرد

عجب از چشم کماندار تو دارم که مقیم

ای خوشا آهوی چشمت که بهر گوشه که هست

مرغ دل کز سر زلفت نشکیبد نفسی

گر چه فرهاد به تلخی ز جهان رفت ولیک

دل گمگشته ز چشم تو طلب می کردم

خواجو از چشمهٔ نوشت چو حکایت گوید