85
غزل شمارهٔ ۲۵۴
لطافت دهنش در بیان نمی گنجد
حلاوت سخنش در زبان نمی گنجد
معانئی که مصور شود ز صورت دوست
ز من مپرس که آن در بیان نمی گنجد
از آن چو کلک ز شستم بجست و گوشه گرفت
که تیرقامت اودر کمان نمی گنجد
جهان پرست ز دردیکشان مجلس او
اگر چه مجلس او در جهان نمی گنجد
درین چمن که منم بلبل خوش الحانش
شکوفه ئیست که در بوستان نمی گنجد
چو در کنار منی گو کمر برو ز میان
که هیج با تو مرا در میان نمی گنجد
چگونه نام من خسته بگذرد بزبان
ترا که هیچ سخن در دهان نمی گنجد
چو آسمان دل از مهر تست سرگردان
اگر چه مهر تو در آسمان نمی گنجد
ندانم آنکه ز چشمت نمی رود خواجو
چه گوهریست که در بحر و کان نمی گنجد